Joost Oomen (peter van #38 Het belang van het irrelevante en binnenkort trotse vader van Het perenlied), gaf ons eerder dit jaar een inkijk in zijn keuze van beloftevolle beginners. Ezra Hakze is daar een van. Zij heeft speciaal voor Roergebied een nieuw gedicht geleverd: ‘Tijdcapsule [fragment]’. Het gedicht somt op en ziet materialisme voor wat het is. Toch gaat er ook meer van uit, een zekere dreiging of spanning die de contextloze voorwerpen oproepen. Ezra’s gedicht doet de titel dus eer aan.

---

I

Er zijn eiersnijders, armprotheses, pacemakers, skippyballen. Er zijn springveren, kroonkurken, enkelbanden, hagedissen op sterk water. Er zijn blusdekens, zelfscanners, vazen, monitoren, handgrasmaaiers. Er zijn pottenbakwielen, dranghekken, haakjes voor kerstballen. Er is een slaapmiddel, een imkerpak, een vleugelpiano, een ademende regenjas. Er is een karabijn, een schraag, een menukaart, de veiligheidspen van een granaat. Er is een ontstekingsremmer, een markeerstift, een loopfiets, een voorrangsbord. Er is een airco die wat zachter mag, een kwetsbaar interview met de wethouder van een middelgrote stad, een röntgenfoto, een kledinghaak met zuignap. Er is een ovenhandvat, een geurverstuiver, een spiraal, een infuus, een nooduitgang.

II

Er is een slecht voorgevoel, een belofte die niet ingelost werd, een onderbroken gesprek. Er is een verontschuldiging die alles erger maakt, het gevoel dat er iemand achter je staat, een moeite die niet werd opgemerkt. Er zijn de zenuwen voor een afspraakje, voor een sollicitatiegesprek, bij het wachten op bericht. Er is de moedeloosheid van een zondag, de vrolijkheid na een regenbui, een somberheid die je overvalt in de nacht. Er is een inzicht dat te laat komt, de vrees dat de deur niet op slot is, het vermoeden dat je partner vreemdgaat. Er is kippenvel zonder duidelijk aanleiding, de hoop op een goede afloop, een onrust vlak voor er bezoek komt. Er is het schuldgevoel over een ziekmelding, het ongemak bij de filmaftiteling, het geluk iets terug te vinden. Er is iets wat je steeds vergeet, een pijnlijke lachbui, het genot van trieste muziek als je zelfmedelijden hebt. Er is de neiging te drukken op een zere plek, een spanning die in de kamer hangt, een stilte in een gesprek.

---

Ezra Hakze (1993) werkt als freelance tekstschrijver en redacteur voor uitgeverijen en online media. In 2017 studeerde ze af in moderne Nederlandse letterkunde aan de Universiteit van Amsterdam. Ze schrijf essays, gedichten en korte verhalen, die onder meer gepubliceerd werden in De Revisor. Dit jaar is ze druk met het maken van een tijdcapsule.