Zoals gewoonlijk namen de peetouders van #47 Confabulaties het nummer vlijtig door en kozen zij hun favoriete teksten. Vandaag stellen we je voor aan de eerste keuze van Pat Donnez, namelijk ‘(Blue blind date)’ van Xander Kindt.

“Of ‘(Blue blind date)’ nu poëzie is, een droomparabel of gewoon een prozagedicht, het heeft geen zin om dit fluïdegevoelige kleinood te labelen. Het blijft ook zonder een naamplaatje rechtovereind. De vraag die de ik-figuur zich stelt, is of het verlangen wel buiten de metafoor kan bestaan? De dromende ik krijgt ’s nachts tijdens zijn visioen een astronaut op bezoek die hem op een ontregelende manier desalniettemin geruststelt. Wat me inneemt voor deze ‘blue blind date’, is dat het op een sluwe (ik zou haast durven zeggen slinkse) manier mij als lezer achterlaat in een staat van – vooruit, ik laat me gaan – aangename gewichtloosheid.”

---

(blue blind date) van Xander Kindt

“Magnificent. Magnificent desolation.”

            -Buzz Aldrin

sinds kort droom ik over een astronaut. ik heb geen idee wie er onder de helm zit maar als hij me 

’s nachts bezoekt drinken we samen thee. iedere keer hij het kopje naar zijn mond wil brengen, 

botst de porseleinen rand tegen zijn helm aan. hij zucht. ik smeek hem 

om de helm nog even op te houden, zie in dat uitstel ook een geruststellend afstel. 

ik ben nooit echt bang geweest voor ruimteziekte maar de gewichtloosheid 

van een eerste oogcontact is niet aan mij besteed. daarbij hoop ik achteraf 

de herinnering uit het gevonden blauw te kunnen wegfilteren. als het niets wordt, 

wil ik kunnen terugkeren zonder schuldgevoel of quarantainebunkers.

kan het verlangen wel buiten de metafoor bestaan? dat het vannacht 

als astronaut de atmosfeer wil doorbreken, is nog niet zo gek;

ter voorbereiding op wat zou kunnen gebeuren sloeg de maanlander 

zich in een simulatie te pletter. armstrong bereidde zich graag op het ergste voor maar 

pas na de landing volgde het echte doemdenken en ook de complottheorieën in mij 

moeten kunnen zeggen dat dit alles niet heeft plaatsgevonden. (“it was certainly intended,”) 

of toch niet buiten de grenzen van mijn lijf. (“even if it wasn’t said—”) wie een vlag plant, 

moet zorgen dat die lijkt te wapperen. (“although it actually might have been.”)

wie een lettergreep vergeet, mag hopen dat de geschiedenis niet te streng zal oordelen.

---

Lees je graag de andere gedichten en verhalen in dit nummer? Koop  #47 Confabulaties in onze webwinkel of in een van deze boekhandels. Of word abonnee, dan krijg je automatisch dit nummer toegestuurd als welkomstexemplaar!

---

Xander Kindt (2004) groeide op in het polderdorpje Kieldrecht. Terwijl hij zijn middelbaar doorbracht op de! Kunsthumaniora in Antwerpen, kreeg hij de smaak van de stad te pakken en nu studeert hij er Woordkunst aan het Koninklijk Conservatorium. Xander laat zich graag beïnvloeden, zowel door de stad als door het platteland, zowel door chaos als door stilte. Via taal, beeld, geluid, gebaren of net witruimte probeert hij betekenis te vinden in wat er om en in hem beweegt. In vormen van theater, poëzie, proza en alles daartussen zoekt hij naar wat hij wil vertellen.