Naar aloude gewoonte gingen de peetouders van #48 Vervreemding aan het grasduinen in het nieuwste nummer en kozen ze hun favoriete teksten. De eerste lievelingstekst van Steven Van Ammel is ‘What sort of creature are they anyway? van Sanne Morssink. Je ontdekt hier wat hij ervan vond!

---

“Hoe heerlijk om vrij van vooroordelen op teksten te vallen. Geen flaptekst scannen in de boekhandel, geen spoilers vermijden in recensies. Mijn oog viel eerst op het verhaal van Sanne Morssink, logisch want vooraan in het nieuwe nummer van Kluger Hans. Maar ik bleef terugkeren naar de tekst. Het begint met dat enigmatische woord “we”. “We slapen niet want we zitten dag en nacht achter de vuurvliegjes aan…” We hebben memorabele teksten te danken aan de eerste persoon meervoud. Denk aan de tweeling in het Dikke Schrift van Agota Kristof of de jongens in De zelfmoord van de meisjes van Jeffrey Eugenides. Met dit perspectief lokt Morrsink ons moeiteloos haar tentje in, waar de vervreemding toeslaat. Want wie is die we? Van wie zijn die zweterige plooien? Van herkenbaar naar beklijvend bevreemdend in een kleine pagina.”

---

Lees hier de eerste pagina van ‘What sort of creature are they anyway?’:

What sort of creature are they anyway?
Sanne Morssink

We slapen niet want we zitten dag en nacht achter de vuurvliegjes aan: Photuris frontalis geeft
een snel knipperend lichtsignaal af, terwijl Photinus carolinus een ritme van gecoördineerde
pauzes tussen de signalen door inlast. Opgewonden kruipen we in onze tent en trekken we onze
gele sokken hoog op over onze joggingsbroek. Als een slak glijden we in onze slaapzak. We
knipperen met onze zaklamp zodat we er tegelijkertijd wel en niet zijn. In onze tent ontrafelen
we het geheim achter de naam van onze soort – we proberen een droog woord te vormen maar er
groeit iets in onze keel. Een sfagnumachtige knobbel en dan druipt er iets naar beneden, van
binnen scharnieren en draaien we in onze schil: in ons resoneren de geluiden van het nachtleven
in een moeras.
Ze hebben ons nog zo gewaarschuwd: zet je tent niet te dicht bij het drassige, wie weet
wat daar huist, onderzoekers zijn niet gevoelig
voor spookverhalen. Lachten we hardop. Er knaagt zachtjes iets met scherpe tanden
aan onze tent, we horen een traag en scheurend geluid: we draaien onze ruggengraat die nu
zachter is
we lekken een beetje uit onze slaapzak, we wurmen met onze armdingen: de stof voelt
kleverig
we gluren naar buiten met onze rode ogen. Er is hier iets in deze tent dat zich verzet
tegen onze aanwezigheid
we snuiven aan deze vreemde entiteit die hier ligt te knipperen met haar lamp, we likken
aan haar zweterige plooien en we wriemelen onder haar natte oksels
we veranderen binnenin geërodeerde categorieën, we eten huid en botten als een
metabolisch tovenaar
we ademen in haar donkere vochtige mond. Ze trekt haar gele sokken uit en vlucht
krijsend en op blote voeten het bos in
het is nu aardedonker maar we kunnen goed in het donker zien, we kruipen op onze buik uit
de tent
we hebben een biolumnicent lichaam maar geen huid
we verzamelen modder en boetseren niet-menselijke vormen die we opeten en weer
uitscheiden, slijm en mos vermengen zich met de geur van licht
we herinneren ons in een diepe groef onze transrationele guts. We sidderen,
we verlangen naar water en we rekken ons uit
we groeien naar vochtige plekken als een lange donkere nacht die over een eiland valt
we kruipen over takken als schriftmos.

---

Lees je graag de rest van deze tekst? Koop dan snel #48 Vervreemding in onze webwinkel of in een van deze boekhandels. Of word abonnee, dan krijg je automatisch dit nummer toegestuurd als welkomstexemplaar!

---

Sanne Morssink (1984) is dichter, schrijver, shapeshifter en curator van verhalen en beeldende kunst. Sanne gebruikt fictie, meditatie, verbeelding, taal en schrijven, spelvormen en belichaamde kennis als onderzoeksmethoden en als manieren om kennis en betekenis te maken. Sanne houdt van Zuid-Amerikaanse magie, van sciencefictiondichters en van natuurkunde en mythologie. Sanne publiceerde eerder in De Revisor en bij Notulen van het Onzichtbare.