De peetouders van #44 Blur, Raf Njotea en Yasmina El Messaoudi, kiezen hun favoriete teksten uit het nummer. Dat gooien we dan hier. We laten Yasmina de spits afbijten met een van haar keuzes: het kortverhaal ‘Rug recht’ van Marcelle Stoutjesdijk:

“Als een rapsong over mijn jeugd. Waarin je het ritme volgt en dan onverwacht tussen de regels door een mokerslag krijgt. Die je van de wijs brengt, maar geen tijd geeft om te bekomen. De woorden dwingen je om verder te lezen. Het ritme biedt geen tijd om te pauzeren. Ook al zou je even naar adem willen happen. Omdat de dreiging achter elke interpunctie schuilt. Maar je moet mee met de beat van het verhaal. Hard, oorverdovend, dan weer melancholisch en zelfs vertrouwd. Maar schijn bedriegt. Deze tekst doet je vrezen voor wat komen gaat, maar toch kan je niet anders dan verder lezen”, aldus Yasmina.

---

‘Rug recht’ van Marcelle Stoutjesdijk

De bal was erbij
Vaalrood. Slap. Ik herinner me de schilferige plukjes leer die na iedere schop rondom ons dwarrelden. De deuk bovenop. Het gat naast het ventiel. Als een speldenprik. Waar je de bal moest raken zodat hij wel rechtdoor ging. In de verte rook hij naar gras. Naar de vacht van een geit. Opgedroogde modder onder de zolen van kaplaarzen.
Gestuiterd kan hij niet hebben. Het moet in een boog gegaan zijn. Zwaar. Log. Dwars over de weg. 
De overkant net niet gehaald.
Een simpel spel
tussen twee partijen. Ongelijke teams. Een groep kinderen, vriendjes van school, uit de straat, jongens vooral, die als losgeslagen honden achter een bal aan renden. Wat we deelden was onze brutale mond. Rudi en ik. Hij die het hele jaar door korte broeken droeg, met een wirwar van littekens op zijn knieën, jongenskuiten vol gouden haartjes. Aan mij zijn vraag: doe je mee? Al konden meisjes er eigenlijk niets van. De regels niet snapten. Niet snel genoeg renden. Dat kleine broertjes sowieso nooit mee mochten doen. Tot ze gingen huilen.
Dan alleen voor spek en bonen.
Het naar binnen proppen van twee bruine boterhammen. Een met leverworst. Een met pindakaas. Het speelpleintje. De klimmenrekken. Het houten huisje. De doelen gemaakt van jassen. Geen glijbaan. Geen zandbak.
Geen hek.
Opengesperde neusgaten
van hinnikende paarden. Gesnuif achter kaal gekauwde hekken. De geur van ammoniak in stro. Haar vraag: ga je mee? Dat we in de klas samen de flinterdunne blaadjes uit de bijbel scheurden. Stilletjes. Propjes draaiden. Schoten zonder mikpunt. Misten. Vera en ik. Met haar haren in een glanzende knot. Die haar paardrijkleding alvast naar school aantrok. Zelfs op de fiets haar sporen droeg. Beste vriendinnen sinds altijd. Al wilde ik haar net zo vaak van de dijk duwen.
En zij mij.
Ik herinner me witte boterhammen weghappen, leunend over onze sturen, hongerige vissen onder het ijs. De scheef hangende poetskoffer onder mijn uitgelubberde snelbinders. Het afdrogen van bezwete paardenruggen. Nonchalant rondlopen met een schop. Kruiwagens vol paardenpoep. Lachend trekken aan vastgezogen rijlaarzen. Stijgbeugels op maat maken. Aansingelen. Een hoofdstel met glimmend bit. Duwend met mijn duim en wijsvinger tussen op elkaar geklemde kiezen.
Zomaar een woensdagmiddag
Waar was ik? Tijdens die lange uren, waartussen we vervlogen, de oneindige vrijheid. Om achteraf te mogen kiezen: daar of hier.
Het stil slapend rood
kende geen angst. De bal. Iemand moest hem halen. Ik niet. Paarden slapen staand. Op handen en knieën op het dak van het speelhuisje klimmen. Het uitzicht op de grote weg. Het uitzicht op het huis. Mama in de keuken. Niet de mijne. De zijne. Het zoevende geluid van auto’s.
Veel te hard.
De scheids bepaalt
altijd. Ongeduldige slagen van Rudi’s vlakke hand op het houten dak: ‘Ga dan!’
Het mos dat op de weerbarstige planken groeide. Iedere keer toch weer aangroeide. Opgedroogd mos dat ik er met mijn nagels afkrabde en op de grond gooide.
Smerige groene korsten.
Een moeder voor het raam
met rubber handschoenen. Geel. Handen in het sop. Stomend water. Te veel zeep maakt glazen glad.Haar stem. Lief. Kordaat. Overdag televisie kijken, The Bold and the Beautiful. Hoe ze op de donkere overloop het licht voor me aanliet.

(…)

Wil je het volledige verhaal lezen? Koop #44 Blur in onze webwinkel of in een van deze boekhandels. Of word abonnee, dan krijg je automatisch #44 Blur toegestuurd als welkomstexemplaar. Dat is meteen ook de beste manier om ons te steunen.

---

Marcelle Stoutjesdijk (1985) is geboren in Nederland en woont sinds drieënhalf jaar in Bristol. Ze studeerde af aan de Pedagogische Academie met een specialisatie in hoogbegaafdheid en dyscalculie. Ze publiceerde eerder in Hollands Maandblad en werkt momenteel aan een verhalenbundel.